Podszedłem do śpiącego Genpake i nie robiąc hałasu zacząłem go pożerać I tak byś się nie przydał... Pora potrenować,ale nie będę budził Grangara niech śpi...,wyszedłem z tunelu,i zacząłem obserwować bacznie cały obszar Ech...ile bym dał by tu choć raz zaświeciło słońce... powiedziałem z lekką goryczą,zbiegłem szybko ze skał,i przystanąłem na ziemi,i wszedłem na pobliskie drzewo by rozejrzeć się za jakimś miejscem idealnym do trenowania,po 15 minutach chodzenia i rozglądania się,znalazłem pole wprost idealne na trening,widać że nikt tu od dawna nie przychodził,było dużo pourywanych drzew oraz głazów Więc poćwiczę moją szybkość...,założyłem ''buty'' które wcześniej mi dał Grangar,i podszedłem do drzewa,rozwaliłem ja na pół wziąłem na plecy, i zacząłem lub przynajmniej próbowałem z tym biegać by zwiększyć szybkość.Przebiegłem z tym drzewem równy kilometr ,odstawiłem drzewo oraz zdjąłem buty i poczułem natychmiastową ulgę w nogach,teraz było mi lżej. -Hmm,podczas tego treningu wzmocniłem również moją siłę i wytrzymałość...,po ciężkim treningu wróciłem lekkim truchtem do mojej kryjówki,Grangar nadal spał,ja oparłem się o ścianę i zacząłem odpoczywać,jednak nie byłem zbyt bardzo zmęczony,odpoczynek trwał zaledwie dwie godziny.
Reiatsu-205

Ostatnio edytowany przez Yorosaki (2011-03-10 15:31:29)

(więc będę pisał w imieniu Grangara)
Odczuwałem różnicę pomiędzy naszymi siłami,więc próbowałem uciekać,na marne,arrancar złapał mnie za nogę i rzucił o ziemię,nie zdążyłem zareagować jednak gdy leżałem na ziemi udało mi się użyć niewidzialności,arrancar nie wiedział gdzie jestem,byłem nad nim,przyłożyłem mu łokciem w plecy,to jednak nie pomogło,gdy byłem koło niego wyjął swego zanpakutou i mnie nim przeciął,krwawiłem...spadłem na ziemię,i nie mogłem się ruszać To pewnie jakaś mozliwość jego miecza... pomyślałem,arrancar leciał na mnie z góry z wyciągniętym mieczem,ja jednak zdążyłem się jeszcze przeturlać,ale wyszło dla mnie jeszcze gorzej,rana się poserzyła i zacząłem tracić dużo krwi,arrancar podszedł do mnie i zadał decydujący cios w klatkę piersiową,nie mogłem oddychać Umrę... zacząłem tracić przytomność,oczy same mi się zamykały powoli...w końcu zacząłem czuć że rzeczywiście umieram Nie ma dla mnie ratunku... w końcu arrancar przycisnąłem swoją nogą miejsce gdzie była największa rana,i umarłem.(tutaj kończę pisać w imieniu Grangara)
Patrzałem na konającego Grangara,gdy arrancar zniknął podszedłem do ciała Grangara On rzeczywiście nie żyje... przybliżyłem twarz do niego i zacząłem go pożerać.Skoro nie żyje,to będzie z tego pożytek...

Tsa...jeszcze się przekonamy kto będzie następny...,mówię szyderczym głosem,wracam do mojej kryjówki by odpocząć,kładę się na ziemi i opieram się o ścianę,zregeneruję moje siły,gdzieś 3h śpię,jednak co chwilę się budząc by patrolować czy nie dzieję się nic co mogło by mi zagrozić.Bo jakże długim i odprężającym śnie,wstałem i wyszedłem z mojej kryjówki,i zszedłem na dół.
Jakiś towarzysz by się przydał...,chodziłem tak bez celu rozmyślając nad tym tajemniczym arrancarem.
Gdy tak chodziłem,nagle zauważyłem walczące dwa hollowy,podszedłem bliżej nich,nie wyglądały na silnych jednak walczyły uparcie.Szczególnie mnie zainteresował ten po prawej,jego postać wyglądała jak szkielet,tyle że miał na sobie obdarte ubrania,zaczął szybko wygrywać gdy w jego ręce pojawił się pęd z kości którym zaczął nim kręcić i wywijać,podskoczył i zaatakował nim przeciwnika.Podchodzę do niego pewnym krokiem.
No,no dobre masz zdolności,słuchaj...chciałbyś może do mnie dołączyć,zawsze lepiej z kimś niż sam.
Masz rację,nieznajomy,tak w ogóle mam na imię Sukerutoni...mogę z tobą iść... powiedział gdy jego pęd zaczął znikać
Ja bez słowa za wróciłem do mojej kryjówki i machnąłem ręką by za mną szedł,gdy byliśmy w kryjówce powiedziałem żeby się rozgościł,gdy siedzieliśmy długo jeszcze rozmawialiśmy o naszym życiu w Hueco Mundo...
Po długiej rozmowie po prostu zasnęliśmy.